zelf reflecterend ©
poëzie
Overzicht-pagina
De stroom.
1-11-2011
De stroom vangt aan
met een knipoog van de zon.
De stroom gaat van binnen naar buiten
als een draaikolk door een driehoek,
een illusie waar ik me niet aan onttrekken kan.
De stroom klimt driftig als een draak,
kronkelt als een rivier,
en de wereld dobbert, tolt om haar as.
Straks kantelt deze kaarsrechte lijn,
omhult door lome ziel,
mee als een onthechte mossel,
mee, mee, mee met de stroom.
Al mijn levens was ik in jou…
De stroom verschuift de zandplaat,
bodem van hulpeloosheid.
Het spel van de doodstille maan wint
spetters van stimulerende hersengolven,
vrolijke druppels
op jouw slapende huid.